Loslaten, best wel een dingetje
‘Loslaten’. De kaart op mijn vensterbank staart mij aan. Ja, daar ben ik mee bezig. Geen wonder dat ik die kaart als mijn weekkaart trok uit het deck van Aike Borghuis (oudstedochter.com). Onthechten, is een ander woord dat deze dagen door mijn hoofd schiet. Nee, schieten is niet het juiste woord. Het dwarrelt. Popt af en toe op, als een vlinder die op een zomerse dag in de tuin bij de lavendel van bloem naar bloem vliegt. Zo zie je haar, zo weer niet.
Onthechten in plaats van loslaten
Onthechten vind ik een mooier woord dan loslaten. Want hoe kan je nou iets wat in het verleden is gebeurd echt helemaal loslaten? Dat is onmogelijk. Het blijft iets van jou. In het verleden weliswaar, maar je hebt er altijd wel iets van geleerd. En dat geleerde neem je hoe dan ook wel ergens in je mee. Daarom voelt het woord onthechten ook zo goed. De gebeurtenis of ervaring is er nog steeds, alleen ben je er niet meer aan gehecht.
Neem nou een vriendschap. Ik heb jarenlang een hartsvriendin gehad. Ontmoet tijdens mijn studie. Lief en leed gedeeld. Tot we uit elkaar groeiden. Dat kan. Dat gebeurt. Heb ik haar losgelaten? Nou nee, niet helemaal. Ik heb de herinneringen. Die komen nog wel eens langs. Wel ben ik onthecht. Ik voel nu niet meer het verdriet van ons uiteengroeien. En ik heb ook niet meer de behoefte om contact met haar op te nemen.
Nog meer alternatieven
Andere woorden die ik ook wel eens gebruik zijn achterlaten en anders vasthouden. Als je iets achter je laat, blijft het bestaan. Net als dat je naar een andere stad verhuist. De stad blijft echt wel, ook al woon jij er niet meer.
Dat geldt ook voor anders vasthouden. Eerst is iets dichtbij je. Houd je het vaak vast, ben je ermee bezig. Tot je focus verschuift. Dan wordt je grip een stuk losser. Vergelijk het maar met een kind. Als baby houd je die echt vaak en ook goed vast. Naarmate het kind opgroeit, verander je jouw grip. Je blijft betrokken, wel op een steeds grotere afstand. Je kind staat op eigen benen, jouw inbreng is niet meer of nog maar heel weinig nodig.
Zon en schaduw
Voor nu toch maar terug naar het loslaten, dat is ten slotte het woord dat op de kaart staat. Die kaart geeft ook een korte toelichting: ‘Erken wat datgene wat je wilt loslaten je heeft gebracht. De winst en de pijn. Dan kan het jou loslaten.’ Hoe kort ook, omvat deze omschrijving de essentie van het loslaten.
Bij alles waar je een punt achter wil zetten, hoort een zonnige en een schaduwrijke kant, winst en pijn. Die zonnige kant, dat is meestal niet zo moeilijk om die te zien en te erkennen. Die schaduwrijke kant is een ander verhaal. Dat is een stuk pijnlijker. Uit zelfverdediging hebben wij mensen toch de neiging om pijn te ontwijken. Het niet te willen zien. En als het er toch is, dan stoppen we het ergens in een achteraf kamertje. Klein beetje aandacht, nodig om het weg te duwen, en daarna: uit het oog, uit het hart.
Was het maar zo simpel. Want juist die pijn blijft terugkomen. Weet altijd een weg uit dat achteraf kamertje te vinden. De pijn is dan ook enigszins gepikeerd en laat dat duidelijk aan je merken. Hoe vaker je iets probeert weg te stoppen, hoe krachtiger de energie waarmee het terugkomt. Daarom is loslaten ook zo lastig. Je moet, of je het nu wil of niet, die pijn recht in de ogen aankijken. Dan laat de lijm los en kan je onthechten.
Pijnlijke moeite
Om die pijn aan te kijken moet je moeite doen. Een moeite die zeker beloond wordt, dat wel. Dat zegt de kaart ook. Want alleen als je die pijn hebt aangekeken en, heel belangrijk, erkend, kan je echt loslaten. Die pijn klinkt wellicht zwaar. Of dat is het idee dat je erbij hebt. Het grappige is, dat die pijn slechts heel even heftig is.
‘Even door de zure appel heen bijten’ is een mooi passend spreekwoord. Een hap, al kauwend wennen aan het zure en dan slik je het door. Klaar. En zo werkt het ook met die pijn. Je kijkt het aan, er komen tranen, de emotie gaat helemaal door je heen, je slikt en de lucht klaart op.
Soms zit het verdriet of de pijn zo diep dat je het een aantal keer aan mag kijken. Mijn ervaring is wel, bijvoorbeeld met het langzaam loslaten van die vriendschap, dat het elke keer zachter wordt. Ondertussen denk ik met liefde terug aan de fijne vriendschap die ik met haar had.
Winst en verlies: twee zijden van dezelfde medaille
Vreugde en verdriet, winst en verlies. Alles heeft twee polen die onlosmakelijk bij elkaar horen. Negeer je de een, kan de ander niet goed bestaan. Tussen de polen zit een geleidelijke schaal. De ene pijn is de ander niet.
Maar als je kijkt naar alles wat een situatie of een persoon je heeft gebracht, dus de volle waarde van het geheel aanschouwt, alle plus- en minpolen, laat je met veel meer gemak los. En kan je met opgeheven hoofd en een glimlach om je lippen, verder met je leven.
Hoe meer ik dit besef tot mij door laat dringen, voel ik een rust in mij dalen. Het is een wijsheid die mij helpt om verlies te dragen. Om te blijven genieten van het leven, ook als het tegenzit.
Hartelijke groet, Nicole
PS Merk je dat jij -nog- moeite hebt met loslaten? Het versterken van je innerlijke vrouw helpt je hier heel erg goed bij. Wil je meer over deze systemische coachmethode weten, neem contact met mij op: nicole@nicoleklip.nl.
