Verloren vriendschap
Vriendschap. Ik heb net een kaart getrokken uit het deck van Aike Borghuis en dit woord kijkt mij aan. Precies in een week dat ik met meerdere vrienden contact opneem. Het is geen toeval. Toch vraag ik mij af of de kaart mij daar wel aan wil herinneren. Ik onderhoud mijn vriendschappen best goed. Zo’n herinnering heb ik daarvoor niet nodig. Dan daagt het mij. Er is een vriendschap waar ik zo nu en dan bij stil sta. Een voorbije vriendschap.
Jarenlang deelde ik lief en leed met Erika. We ontmoetten elkaar op de universiteit van Amsterdam waar we dezelfde studie volgden. Zweedse taal en letterkunde. Mijn grote liefde en voor Erika een diepe interesse. We hadden gelijk een klik. Haar zekerheid en zelfvertrouwen boeiden mij. Dat en ook het feit dat ze een aantal jaren ouder dan ik was, gaf mij vermoedelijk ook een veilig gevoel. Vergelijk mij gerust met een kuikentje dat net uit het ei is gekropen. Waanzinnig bleu zette ik mijn eerste stappen richting zelfstandigheid.
Samen avonturen beleven
Vele uren brachten we samen door op de uni, nog meer thuis bij Erika en later ook bij mij toen ik een kamer had gevonden. Geregeld gingen we ook samen op vakantie. Naar Zweden natuurlijk. Avontuurlijk vond ik dat. Met haar auto maakten we op de bonnefooi diverse rondreizen. We spraken samen Zweeds om irritante Nederlandse toeristen bij ons vandaan te houden. Een andere levendige herinnering is hoe we een keer verkeerd reden en voor mijn gevoel uren over een gruisweg hobbelden voor we de weg terug naar de bewoonde wereld vonden. We hielden de moed erin door vrolijk mee te zingen met een cassettebandje van de Simple Minds. Nog steeds overvalt mij een gevoel van verdwaaldheid als ik een nummer van die band hoor.
Soms groei je uit elkaar
Zij kreeg een relatie. Kinderen. Ik rommelde wat aan met diverse vriendjes tot ook ik trouwde en een kind kreeg. Onze vriendschap bleef even hecht. Tot we allebei relatieproblemen kregen en gingen scheiden. Erika twijfelde aan veel en zakte in een depressie. Ik keek juist met een vrolijke en opgeruimde blik het leven in en ontdekte stap voor stap dat ik veel meer talenten in huis had. Het leven lachte mij toe.
Het duurde nog een paar jaar voor ik het echt tot mij door liet dringen dat onze vriendschap voorbij was. Na ruim 20 jaar. Het voelde alsof ik een arm kwijt was. Een tijdje negeerde ik het stompje. Soms hoopte ik dat ze contact met mij op zou nemen. Dat alles weer goed was en zij nog steeds mijn beste vriendin was. Nu ik terugkijk naar mijzelf toen, zie ik een sterke gelijkenis met hoe mijn ex-man nog een tijd hoopte dat ik weer bij hem terug zou komen. Een hoop en verlangen naar een tijd die toch echt voorbij was.
Speciaal plekje in mijn hart
Ondertussen heb ik een aantal hele fijne nieuwe vriendinnen met wie ik nieuwe herinneringen maak en lief en leed deel. Elke keer als ik met een van hen afspreek, geeft mij dat weer een rijk gevoel. Ze zijn anders, deze vriendschappen. Waarschijnlijk omdat ik ook anders ben. Ouder. Wijzer. Vooral veel meer zelfverzekerd. Mijn verdwenen vriendschap met Erika koester ik. Ze heeft een heel mooi plekje in mijn hart. Daar heb ik een kamer ingericht, speciaal voor haar. En soms, zoals nu, ga ik naar die kamer. Haal ik herinneringen op aan al onze avonturen. Een warm en dankbaar gevoel vol liefde stroomt door mij heen, alsof mijn bloed veranderd is in duizenden hartjes.
Koester elke vriendschap
Sommige vriendschappen blijven je hele leven lang. Andere vrienden lopen een tijd met je op tot je elk een andere kant op gaat. Dat voelt soms als een pittig verlies waar je echt wel tijd en aandacht aan mag besteden om het te verwerken. De zon die door de bomen heen schijnt op de kaart vriendschap geeft dit mooi aan. Koester al je vriendschappen, ze vullen je aan en maken jou tot wie jij bent.
Hartelijke groet, Nicole
PS Heb je moeite met een verloren vriendschap een plek geven. Neem contact met mij op om te bespreken of en hoe ik jou kan hierbij kan begeleiden. Mail: nicole@nicoleklip.nl
PPS Op de foto zie je mij bij een Zweeds meer in de buurt van Stockholm.
