Als ik toch weer in de valkuil van het ontkennen van mijn pijn stap, weet ik mij gelukkig hier wel snel uit te halen. Dat masker wil ik niet meer opzetten.
Toch zie ik veel sensitieve mensen hun emoties en pijn bagatelliseren. Vooral omdat ze in het verleden (te) vaak gehoord hebben dat ze zich zo aanstellen. Dit doe je dus niet.
Sensitief zijn heeft zo zijn uitdagingen. Terwijl om mij heen mensen zich gelijk aanpassen, alsof ze een lichtschakelaar omzetten, heb ik flink wat moeite met mij instellen op de zomertijd.
In onze maatschappij heerst een sterke compensatiedrang. Ik vind dat jammer, omdat je daarmee voorbijgaat aan de beweging van je verlangen.
De metafoor van het weerhuisje geeft een interessant inzicht.
Durven dansen op een plek die daarvoor niet is aangewezen. Niet veel mensen doen dat. Toch zie je mij geregeld swingend door de supermarkt lopen.
Waarom ik dat doe, lees je in dit blog.
Als je weinig energie hebt, heb je de optie om daaraan voorbij te gaan en doet alsof er niets aan de hand is. Of je kiest ervoor om terug te schakelen en dat te doen waar je wel energie voor hebt.
Elke vriendschap is bijzonder. Ook een verloren vriendschap. De herinneringen zijn momenten die je mag koesteren. Ze maken jou namelijk tot wie jij bent.
Vertrouwen en niet-weten zijn woorden die voor mij bij elkaar horen. Het moment dat je je overgeeft aan het niet-weten, heb je vertrouwen nodig dat wat er ook gebeurt, goed is.
Dit betekent de controle loslaten.
Toch ben en blijf jij de regisseur.
Het blijft mij verbazen hoe je het ene moment volledig geconcentreerd aan het werk kan zijn en dan ineens door van alles afgeleid wordt.
Alle reden om eens nader op focus in te gaan. Over dit onderwerp zijn vele boeken geschreven. Duidelijk dat ik niet de enige ben die wil weten hoe dit werkt.
Mijn -snelle- conclusie is dat je voor verschillende taken, verschillende vormen van focus hebt.
Niet iedereen heeft gelijk het juiste antwoord of een briljante tekst. Bij sommige mensen duurt dit even.
Zo ook bij mij. Hoewel ik lange tijd mijzelf hierom flink op de kop heb gezeten (dat moet toch sneller kunnen), weet ik nu dat ik tijd nodig heb. Net als een stoofpotje tijd nodig heeft om echt lekker te worden.
Pruttelpotje, mijn nieuwe geuzennaam :).
Waarom iets snel doen, als het ook rustig en ontspannen kan? Een zin die ik mijzelf geregeld stel. Tot mijn blije verbazing, nemen onze zenuwen ook volledig de tijd voor hun herstel.
Geduld en zenuw blijken hand in hand te gaan. Hoe dan? Lees dit blog :).
