Stel je voor dat je vleugels zou hebben
Stel je voor dat je vleugels zou hebben. Voel je het al bij je schouderbladen kriebelen? Gelijk komt een kritische stem op: moet je wel twee openingen in je kleding maken. Dat zijn praktische gedachten. Nu niet nodig. Terug naar het gevoel van het hebben van die vleugels.
Geen fiets nodig
Joh, wat een plezier. Hoef je bijvoorbeeld niet meer met de fiets. Kan je die lekke band laten voor wat ‘ie is. Vlieg je zo over de wegen en de weilanden. Rivieren, sloten, allemaal geen probleem meer. Ook omleidingen vanwege wegwerkzaamheden heb je helemaal geen last van. Hoe fijn.
Ook je auto blijft staan
Je kunt natuurlijk ook langere afstanden vliegen. Scheelt weer de tripjes met de auto. Goed voor het milieu. Het alternatief van trein en bus kan je dan ook overslaan. Geen vertragingen, wachttijden en grote drukte meer.
Waarschijnlijk heb je voor de langere afstanden wel enige vliegoefening nodig. Net als je ook niet vanuit het niets een marathon loopt. Toch hoef je niet in 1 keer naar je doel te vliegen. Niets houdt jou tegen om onderweg een stop te maken. Uitrusten in een caféetje. Koffie en appeltaart erbij zodat je genoeg energie hebt voor het volgende stuk vliegen. Doen vogels ook tijdens hun trek. En je weet het: pauzes, altijd goed.
Praktische oplossing voor je vleugels?
Alleen, tja, hoe doe je dat in bed? Moet je wel een manier verzinnen om die vleugels goed in te klappen, voordat je je partner een onverwachte zwiep verkoopt. Of dat je zelf verstrengeld raakt in je vleugels. Toch lastig als je nodig moet plassen.
Wel anders en opvallend
Op straat zal je wel gek aangekeken worden. Opmerkingen als ‘wiens beschermengel ben je?’ of ‘wil je mijn engeltje zijn’ vliegen je vast om de oren. Het zou dan wel handig zijn als er meer mensen met vleugels zouden zijn. Anders ben je maar een eenling.
Wat zit er achter die wens?
Blijft een fijn idee, die vleugels. Mijn eerste gedachte is: dat geeft vrijheid. Alleen zit er volgens mij meer onder. De wens om niet de gebaande paden te volgen. Iedereen gaat die kant op. Nou, ik dus niet. En niet om tegendraads te doen. Wel om te handelen zoals ik dat wil. Te zijn wie ik in wezen ben. Niet degene die anderen verwachten dat ik ben.
En jij?
De opzet voor dit blog rolde uit mijn pen tijdens een schrijfoefening van het blogteam van Vakantie Anders. We hadden enkel een beginzin (‘Stel je voor dat…’) en 7 minuten op de timer. Doe eens gek en doe deze schrijfoefening ook. Schrijf zonder na te denken. Ook als je even niets weet, schrijf dan ‘ik weet even niets te schrijven’. Schrijf 7 minuten lang. Lees daarna je tekst. Het liefst hardop voorlezen. Voel je de wens die verscholen zit onder jouw tekst? Ik ben heel benieuwd, laat je het mij weten?
Hartelijke groet, Nicole
Mocht je verder over de inhoud van je wens willen sparren, neem gerust contact met me op: nicole@nicoleklip.nl of reageer onder dit blog.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!