Pijn in hoekjes en ongelukken?
Als ik lach doet het pijn. Was het maar omdat ik flink buikspieroefeningen heb gedaan, of core zoals het tegenwoordig heel hip heet. Maar niets is minder waar. Het kwam door een plankje dat ik uit het hok van ons konijn Zoef haalde. Klinkt eenvoudig en dat is het ook. Je hoeft alleen maar over de bovenrand van zijn hok heen te buigen om het plankje te kunnen pakken. Nadat je het dak als het deksel van een kist hebt geopend, dat dan weer wel. Dat deed ik, alleen was de ontmoeting tussen hokrand en mijn rib niet zo vriendelijk. Eerder vijandelijk. Het hok heeft nergens last van, een van mijn ribben echter wel.
Nergens last van
De pijn was in eerste instantie niet zo ontzettend heftig en praktisch alweer voorbij tot ik afgelopen zaterdag wat flink groeiende klimop ging snoeien. Tijdens het snoeien zelf had ik nergens last van. Tot de volgende dag. Ik merkte het al bij het opstaan. De rib protesteerde luidkeels. Gelukkig zakte de pijn met een paar rustige opwarmoefeningen. Alleen lachen en diep ademhalen deden heel erg pijn. Het diepe ademhalen is niet zo moeilijk om te laten, maar niet lachen?
Pijn valt wel mee
Ik lach dus veel. Hoe positief ook, nu had dit aardig wat pijnscheuten tot gevolg. Mijn lief zag mijn van pijn vertrokken gezicht en maakte zich gelijk grote zorgen. Waarop ik de staat van mijn rib behoorlijk bagatelliseerde. ‘Mwah, valt wel mee. Ik doe vandaag rustig aan, is het morgen over.’ Dit is iets wat veel sensitieve mensen doen. Alles om opmerkingen over de gevoeligheid en mogelijke aanstellerigheid te voorkomen. ‘Moet je hierom huilen?’ ‘Wat een watje.’ ‘Jij bent zo lichtgeraakt.’ Niet dat mijn man dit ooit zou zeggen, maar in het verleden is dit maar al te vaak tegen mij gezegd. Stoer blijven en doen of er niets aan de hand is, was voor mij de enige manier om te overleven.
Intense beleving
Een van de kenmerken van sensitieve mensen is dat zij alles intens beleven. Kunst, muziek, eten. Alle cellen trillen mee van genot. De schaduwzijde hiervan is dat ook pijn heel heftig binnenkomt. Wat een ander als klein leed beschouwt, zet een sensitieveling compleet op scherp. Krijg je dan geregeld verbaasde reacties en vooral opmerkingen als dat jij je aan loopt te stellen, leer je om wat er echt in jou speelt verborgen te houden.
Je stelt je niet aan
Alleen, jij stelt je niet aan. Wat jij voelt is echt en met het onderdrukken van emoties die door jou heen schieten -zowel de vrolijke als pijnlijke- zet je een belangrijk deel van je persoonlijkheid aan de kant. Ondanks dat ik dit heel goed weet, trapte ik dus wederom in de valkuil. ‘Niets aan de hand. Ik kan wel wat hebben.’ Nee dus!
Gelukkig had ik mijn aloude mechanisme snel door en trok ik mijn onverstoorbaarheidsmasker af. Een klacht, zucht, traan en een knuffel gaven heel veel lucht: mijn zeer zielige innerlijke meisje werd gezien en haar diepe emoties erkend. Alhoewel het lachen nog steeds pijnlijk is, blijft de pijn nu beperkt tot de rib zelf.
Erkenning van pijn maakt een wereld van verschil
Een ongeluk zit in een klein hoekje, maar om dat als klein leed van de hand te doen maakt het voor een sensitief persoon alleen maar pijnlijker. Je stelt je niet aan. Jouw gevoel is intens. En nee, de wereld vergaat niet. Maar erkenning maakt wel een wereld van verschil.
Hartelijke groet, Nicole
PS Loop je hier ook tegenaan? Blijf er niet in hangen. Neem contact met mij op om in een geheel vrijblijvend (telefonisch) gesprek te bespreken of en hoe ik jou hierbij kan ondersteunen. Mail nicole@nicoleklip.nl
