Ga jij voor permanent of verandering?
We hebben weinig dingen in ons leven die permanent zijn. Zo is alles wat je doet van tijdelijke aard. Elke actie die je onderneemt. Van iemand houden tot boodschappen doen. Je kan de actie herhalen, maar feitelijk is het dan een nieuwe actie. Ook jij zoals je hier op aarde rondloopt, bent van tijdelijke aard. Dit schrijf ik niet om je bang of misschien zelfs depressief te maken. Veel meer wil ik je hiermee aanmoedigen om te waarderen wat je nu hebt en je open te stellen voor onverwachte dingen.
Je hebt trouwens wel een aantal permanente factoren. Bijvoorbeeld het feit dat jij de zoon of dochter van je ouders bent. En het kleinkind van je grootouders. Misschien heb je ook broers en/of zussen, nichtjes en/of neven. Wellicht heb je zelf kinderen. Je familie is je familie. Vanaf je geboorte tot je dood. Hoe vervolgens de verhoudingen zijn en wat er tussen jou en de diverse familieleden gebeurt is allemaal wel weer van tijdelijke aard. De ene ziet zijn ouders elke week, een ander heeft helemaal geen contact meer. En alle mogelijkheden die daartussen zitten. Dat zijn allemaal gebeurtenissen van voorbijgaande aard.
Verandering hoort bij het leven
Vanuit dit ‘weinig is permanent’ uitgangspunt horen veranderingen volledig bij het leven. En toch hebben veel mensen hier ontzettend veel moeite mee.
Het deel in jou dat helemaal niet wil horen dat alles continu verandert, is je innerlijke meisje. Zij heeft een sterke behoefte aan veiligheid en rust. Alleen dan ontspant ze. En is ze eenmaal ontspannen, is dit deel van jou in staat om zich open en kwetsbaar op te stellen naar de wereld om jou heen. Een vaardigheid die ervoor zorgt dat jij bijvoorbeeld een diep contact maakt met andere mensen. Heel fijn en waardevol.
Permanent geeft weinig speelruimte
Een ander deel in jou vindt die rust maar saai. Dit is je innerlijke jongetje dat avontuur wil. Actie, beweging, reuring en spanning. Het kan je jongetje niet gek genoeg zijn, hij smult ervan. Dat weinig in het leven permanent is, maakt hem dus ook geen ene drol uit. Leuk juist, dat brengt leven in de brouwerij. Altijd maar hetzelfde, daarvan gaat het lichtje van je innerlijke jongetje uit.
Kijk je op deze manier naar jezelf, is het dus voor jezelf van belang dat er een soort evenwicht is tussen wat je meisje en wat je jongetje wil. Graag leg ik hier de nadruk op het woordje ‘soort’. Want een permanent evenwicht is praktisch niet mogelijk. Jammer voor je meisje, maar net als jij vindt dat je jouw leven lekker op orde hebt, gebeurt er iets waardoor alles waar je net zo blij mee was in elkaar zakt. Weg rust, veiligheid en zekerheid. Welkom avontuur en improvisatiekracht.
Het leven is een weg vol rotondes
In het samenspel van mijn meisje en jongetje, kwam mijn jongetje met het idee van de levensweg vol rotondes. Je hebt een plan. Gemaakt door je innerlijke man, daar is hij heel goed in en vindt hij ook geweldig om te doen. Zo’n plan geeft structuur en een helder doel. Fijn voor je meisje. Tegelijkertijd blijf je open staan voor nieuwe mogelijkheden. Op je pad kruis je regelmatig een rotonde. Stel je hebt een leuke baan met prettige collega’s. Dan krijg je het aanbod via een oud-collega voor een andere functie die je een geweldig ontwikkelperspectief biedt. Het jongetje in jou vindt dit geweldig, maakt spontaan een vreugdedansje en wil gelijk ingaan op het aanbod. Je meisje daarentegen komt gelijk met allerlei bezwaren: je hebt het nu toch goed, dan moet je weer allemaal nieuwe mensen leren kennen, die uitdaging, dat is toch niets voor jou…
Ga je steeds rechtdoor of sla je ook wel eens af?
De vraag aan jou hier is: ga je rechtdoor op de rotonde en blijf je op het pad waar je al op zat of stap je een nieuw avontuur in?
Op iedere rotonde maak je de afweging wat op dat moment voor jou het belangrijkst is: vastigheid of verandering. Wat hierin wel interessant is om te weten is dat als je vooral de stem van je innerlijke meisje voorrang geeft, je jongetje afhaakt. Anders gezegd: dan slaat je motor af.
Samen spelen
Het is dus juist het feit dat in ons leven maar zo weinig permanent is, wat datzelfde leven zo ontzettend interessant en vooral levendig maakt. Als je tenminste je jongetje de ruimte geeft om te spelen met de veranderingen. Wat helpt is om bij onverwachte gebeurtenissen tijd en aandacht te geven aan de onrust. Alleen al dat de onrust er mag zijn, geeft rust. Vanuit die rust ontstaat de ruimte om te spelen en het onderzoek van nieuwe mogelijkheden te openen. Zo maak je er een prettig samenspel van je meisje en je jongetje van, waarbij je de ene keer kiest voor de veiligheid en waarderen van wat je hebt en de andere keer voor het avontuur van het onverwachte.
Hartelijke groet, Nicole
PS Lees meer over de innerlijke familie op deze pagina.
PPS Merk je dat je wel meer open wil staan voor verandering, maar blijf je kiezen voor veiligheid, kies dan eens voor een gesprek met je innerlijke familie. Neem contact met mij op om te bespreken of en hoe ik je hierin kan begeleiden. Mail: nicole@nicoleklip.nl
