Pak je eigen verhaal terug

Lang heb ik mij afgevraagd wat het toch was wat mij ontevreden maakte als ik met collega’s of vriendinnen had afgesproken. Het was gezellig, we hadden mooie gesprekken, geen verhaal was voor ons te gek. Zowel diepe verhalen als dit en datjes, iets wat altijd ruimte geeft voor de diepte. Toch knaagde een onvervulde wens aan mijn verder tevreden gevoel. Wat die wens was, wist ik niet. Wat het uitermate lastig maakte om de wens te vervullen.

Na weer zo’n superfijne middag met een vriendin waarna ik met een ietwat wrang gevoel thuiskwam, besloot ik ons gesprek nauwgezet te analyseren. Tot mijn eigen grote verbazing concludeerde ik dat ik zelf altijd een stukje voor mij hield. Meestal was dit een verhaal of situatie die mij het meeste raakte. Tijdens het gesprek repte ik er met geen woord over, terwijl ik er in gedachten dag en nacht mee bezig was.

Niet veilig

Juist omdat het mij zo ontzettend raakte, zweeg ik erover. Dit klinkt misschien vreemd, maar net als vele sensitieve mensen met mij, leerde ik al jong om dat wat mij diep raakte, voor mij te houden. Vertelde ik het wel en liet ik daarmee zien hoe ik mij diep van binnen voelde, werd ik daar keer op keer genadeloos op afgerekend. “Je zeurt.” “Heb je haar weer, huilebalk.” Of deze: “Jemig, wat kan jij je aanstellen.” Gevoelens tonen, of deze nu vrolijk of verdrietig waren, dat was niet veilig. Dus hield ik die uiteindelijk maar voor mijzelf.

Bizar genoeg hebben juist sensitieve mensen een hele sterke behoefte aan verbinding. Het delen van verhalen en de emoties die daarbij horen versterken de band die je hebt met je gesprekspartner. Vooral als dit verhalen zijn die jou tot diep op het bot raken. Hierbij hoort dat je laat zien en voelen hoezeer het verhaal jou raakt. Geen wonder dat ik steeds een onvervuld gevoel had na een verder heerlijke afspraak. Ik miste de diepe verbinding.

Het verhaal van de middenweg

Terug naar mijn analyse, want ik ontdekte ook dat ik in het vertellen van mijn verhalen een middenweg had gevonden: altijd wel iets vertellen, maar zeker niet alles. Als een auto die op de rondweg blijft rijden. De verbinding was er absoluut, toch kwam ik nooit bij de kern. Om die kern bleef een hele dikke stadsmuur staan. Met gesloten poorten. Waarbij ik tot mijn eigen schrik ontdekte dat deze poort zelfs voor mijzelf regelmatig dicht bleef.

Tijd voor een diepgaand onderzoek

Eerlijk gezegd was dit een pittige conclusie. Tegelijkertijd was het een flinke opluchting. Nu wist ik tenminste wat ik te doen had. In eerste instantie ging ik in mijn onderzoek alleen op pad. Welke verhalen leven er in mij die ik nooit vertel? Wat zijn dan de emoties die hierbij opkomen? En waarom wil ik deze met niemand delen? Dit is een behoorlijk diepgaand onderzoek, waar, zo merkte ik, vele draken klaar staan om mij compleet af te leiden. Een afleiding waar ik geregeld maar al te graag in mee ging. Niets leukers dan vechten met een draak.

Hulp vragen

Daarom besloot ik om mij in dit onderzoek te laten begeleiden. Wat natuurlijk wel betekende dat ik mij moest openen. Iets wat makkelijker bleek dan de angst in mij dacht dat het zou zijn.

Hulp vragen kan op vele manieren. Een coach, psycholoog of zelfs een goede vriend(in), mits je goede afspraken maakt. Ook een groepstraject waar jij je veilig genoeg voelt werkt heel goed.

Om hulp vragen heeft gek genoeg een slecht imago. Alsof het een nederlaag is dat jij je bewust bent van je beperkingen. Uiteindelijk ben jij degene die het werk doet en ben jij verantwoordelijk voor wat jij wel en niet doet. De ander, de hulpverlener zeg maar, die werkt als een klankbord. Die stelt ook de vragen die jij liever niet wil horen, maar die jou wel heel goed helpen om het verhaal helder te krijgen en zo de sleutel van de poort te vinden. Niet alleen dat, het zijn precies die vragen die ervoor zorgen dat jij daadwerkelijk de poort opent. Een ander laat zich ook niet afleiden door jouw blinde vlekken, waar maar al te vaak jouw goud te vinden is.

Verschillende benaderingen tegelijkertijd

Zelf heb ik mijn ontdekkingstocht op meerdere manieren aangepakt. Zowel tijdens trainingen, met persoonlijke coaching en met vrienden en collega’s. Die laatste, vrienden en collega’s, heb ik vooral ingezet om mijzelf te oefenen in echt mijn verhaal vertellen. Mijn natuurlijke neiging is namelijk om vooral de ander zijn/haar verhaal te laten doen. Tijdens een gesprek van een uur ging ruim 50 minuten alle aandacht naar de ander. De 10 minuten die overbleven vertelde ik wel iets over mijzelf, maar dit was bij lange na niet lang genoeg om diep in te gaan op wat mij echt bezighield. Niet voldoende tijd hebben is best een handige strategie om het onderwerp oppervlakkig te houden.

Uitdaging

Een collega van mij spande hierin echt de kroon. Patricia. Elke keer als ik iets over mijzelf vertelde, vond zij in mijn verhaal gelijk een haakje om naar haar terug te schakelen. “Oh dat herken ik. Bij mij bla bla bla…” De kunst is dan om het gesprek weer naar jezelf terug te halen. Alleen is precies dat voor een sensitief persoon de hel. Een hoogsensitieveling voelt hoezeer de ander haar verhaal wil vertellen. Bovendien zit er achter de overname van het gesprek een mooie intentie: ‘ik vertel je waarom ik het herken, mijn verhaal kan jou helpen.’ Dus laat je de ander maar praten en maak je uiteindelijk zelfs jouw verhaal niet af. Een patroon waar jij, sensitief als je bent, al praktisch je hele leven in zit.

Ik besloot dus precies deze collega te gebruiken om op te oefenen. Een flinke uitdaging, maar ik had al wat voorwerk gedaan. Onderdeel van mijn onderzoek was namelijk ook om naar anderen te kijken hoe zij dit doen. Mannen zijn hier, over het algemeen, heel erg goed in. Die onderbreken de onderbreker zonder blikken of blozen en gaan onverminderd en ongehinderd door met hun verhaal. En echt niemand kijkt hier raar van op. Jij was namelijk je verhaal aan het vertellen. Dat mag je afmaken.

Onderbreek en pak je verhaal terug

De zin die ik bij Patricia ging gebruiken, was: “Oh, daar mag je mij zo meer over vertellen, maar ik wil nu eerst mijn verhaal afmaken.” Beetje halfbakken, want ik had echt helemaal geen zin in haar verhaal, maar het hielp mij om het gesprek terug te pakken. Nadat ik het zo een aantal keer had geoefend, merkte ik dat ik er beter in werd. Althans, dat ik met iets meer gemak het gesprek terugpakte.

Meer gelijkwaardigheid

Graag zou ik zeggen dat ik dit nu heel goed kan. Maar ik ben nu eenmaal sensitief en ik vind het ook fijn om de verhalen van anderen te horen. Wel heeft het uitgebreid en heel bewust oefenen mij ontzettend goed geholpen om de verhouding tijdens gesprekken gelijkwaardiger te krijgen. Ik laat mij niet meer zo gauw van de wijs brengen. Bovendien durf ik mij meer en meer te openen, wat gelijk heeft gezorgd voor een hele prettige verdieping in niet alleen de gesprekken maar vooral ook in de vriendschappen.

Verbinding met mijzelf

Een onverwachte, maar wel zeer welkome winst zit in de hechtere verbinding die ik dankzij dit onderzoek met mijzelf heb gekregen. Iets wat heel veel kracht en zelfvertrouwen geeft en mij zeker ook helpt steeds meer mijn eigen verhaal te vertellen.

Hartelijke groet, Nicole