Ongemakkelijke stilte
Het is warm op het podium. Een druppel zweet zakt langzaam langs mijn rechterslaap naar mijn kin. Het publiek is stil. Wacht op dat ik verder praat. Maar ik ben stil. Schuin achter mij hoor ik sprekerscoach Eva Brouwer heen weer schuiven op haar kruk. Ze gaat vast wat zeggen. Denkt dat ik niet weet wat te zeggen of een black-out heb. “Waar wil je ons wat over vertellen, Nicole?” Even kijk ik met een glimlach naar haar en richt mij vervolgens tot het publiek. “Stilte. Die kan flink ongemakkelijk zijn.” Het publiek lacht opgelucht. Ook Eva grinnikt.
Deze spreekervaring is alweer enige jaren geleden. Ik had bij Eva een sprekerstraining gevolgd met als afsluiting spreken voor een zaal op een echt podium in de binnenstad van Utrecht. Vlak voor het event overleed mijn moeder en even twijfelde ik of ik wel mee zou doen. Tot ik bedacht dat ik het goed over stilte kon hebben. Een onderwerp dat geregeld bij mij de revue passeert en op dat moment ook heel toepasselijk was vanwege juist het overlijden van mijn moeder. Hoe leuk om dan met een stilte te beginnen. Heerlijk ongemakkelijk begin.
Moeite met stilte
Veel mensen hebben moeite met stilte. Stel je zit in een café met een vriend(in) en jullie vallen allebei even stil. Geheid dat een van jullie snel iets bedenkt om over te praten. Want gewoon stil zitten en genieten van elkaars gezelschap en je drankje, nee, dat kan echt niet. Ongemakkelijk. Op zijn minst. Toch daag ik je uit om dit te proberen. Voor mij geeft in stilte met iemand zijn aan dat ik mij volledig op mijn gemak met diegene voel. Zo’n stilte hoeft geen uren te duren. Het is een korte pauze waarin je wellicht nakauwt over een besproken onderwerp of waarin je geduldig wacht tot een volgend onderwerp dat je echt graag met de ander wil bespreken langskomt. Het is ook een moment van bewustzijn waarmee je al je andere zintuigen inzet om samen te zijn.
Zelf zoek ik stilte elke dag op. Het liefst door in mijn eentje naar buiten te gaan. Een wandeling door het bos, een stuk hardlopen of een paar uur op mijn racefiets. Hoe gezellig ik het ook vind om dit samen met iemand anders te doen, die momenten voor mijzelf zijn mij erg dierbaar geworden. Het is mijn manier van ontspannen en vooral mijn hoofd de nodige rust te geven.
Geen geluidloze stilte
Stilte is nooit helemaal geluidloos. Integendeel, je hoort altijd iets. Als ik buiten ben is er altijd wel een (snel)weg in de buurt, andere wandelaars of fietsers en ook de vogels zijn, zeker nu in het voorjaar, volop aan het fluiten. Ook binnen is er geluid. Zeker op een kantoor, maar ook thuis. Tenzij je natuurlijk in een geluidloze ruimte zit. Met al het omgevingsgeluid dat er is, lijkt zo’n ruimte mij in eerste instantie wel lekker. Even echt helemaal geen geluid. Ik heb ooit ergens gelezen dat als je te lang in zo’n geluidloze ruimte zit, je echt helemaal gek wordt. Wat ik mij ook wel voor kan stellen. Geluid is een integraal onderdeel van ons leven.
Geluidsbehang
Geluid hoort erbij. Maar stilte, die je dan misschien beter rust kan noemen, hoort er in onze maatschappij niet meer bij. Waar je nu ook komt, is er minimaal wel achtergrondmuziek. Alhoewel ik mij er soms aan erger, denk ik het voor mijzelf om door er dan maar gebruik van te maken. Een dansje als ik in de supermarkt ben of zachtjes mee neuriën als in ik een café zit en het gesprek even stilvalt. Wat ook ik soms ongemakkelijk vind. Ook ik ben maar een mens.
Continu alert
Het valt mij de laatste tijd op dat mensen die alleen in het bos wandelen veelal een koptelefoon ophebben. Prima combinatie natuurlijk, lekker wandelen en gelijk een podcast of lekker naar je favoriete muziek luisteren. Zo jammer dat je dan het gezellige vogelgekwetter niet hoort. Maar het is vooral de continue aanwezigheid van prikkels die volgens mij heel erg ongezond is. Je hoofd staat op deze manier continu aan. Alsof je 16 uur per dag in een jungle loopt waar elk moment een tijger op je kan springen. Dat houd je niet vol. Geen wonder dat er het aantal burn-out gevallen zo hoog is.
Verwelkom de stilte
Stilte, rust, is dus broodnodig. Goed om deze gedachte in je achterhoofd te houden zodat als er een keer tijdens een gesprek een stilte valt, je niet wanhopig het gat gaat vullen, maar je overgeeft aan de weldadige en verbindende rust.
Hartelijke groet, Nicole
PS Merk je dat je moeite hebt met de stilte omarmen, neem contact met mij op om in een geheel vrijblijvend (telefonisch) gesprek te bespreken of en hoe ik jou hierbij kan ondersteunen. Mail nicole@nicoleklip.nl
pixabay.com