Later, als ik groot ben…
“Wat wil jij later worden?” Deze vraag wordt nog steeds aan kinderen en jongvolwassenen gesteld. Een antwoord als ‘gelukkig’ waardeert de vraagsteller absoluut niet. Het moet een beroep zijn. Op zich al een interessant gegeven om over te schrijven, maar ik wil in dit blog een andere kant belichten. Ik wist zelf namelijk nooit welk beroep ik echt leuk zou vinden. Vol verbazing en met enige jaloezie keek ik naar vrienden op de middelbare school die zonder enige twijfel hun vervolgstudie kozen of gelijk een baan inrolden waar ze heel blij van werden. Hoe dan?
Lastige beroepskeuze
Onlangs, bij de kapper, kwam deze beroepskeuze weer ter sprake. De kapster vertelde dat ze altijd al wist dat ze kleuterleider of kapper wilde worden. Dankzij de mogelijkheid om op proef wat dagen mee te lopen, ontdekte ze al op de eerste dag dat kleuterleider echt helemaal niets voor haar was. Dat ze nu al jaren met succes haar eigen kapsalon runt, laat zien dat de tweede keuze wel degelijk iets voor haar was.
De vraag waarom ik het zelf niet wist borrelt weer op. Op zich is het niet zo gek dat je op je 17e niet weet welk beroep echt bij jou past. Bovendien is het de vraag of jij je vast wil pinnen op 1 ding, terwijl de hele wereld aan je voeten ligt. Mijn niet weten had echter een andere oorzaak. Eentje die ik nu, vele jaren later, pas echt helder zie. Het komt door mijn hoogsensitiviteit.
Niet gezien
Mijn gevoeligheid werd door mijn ouders niet als een kwaliteit gezien. Emoties waren irritante vliegen die ze liever kwijt dan rijk waren. Hierin waren zij niet uniek, dit was de manier waarop de maatschappij in die tijd omging met emoties. Die waren overbodig en zelfs hinderlijk als je een doel wilde bereiken. Ergens in de eerste jaren van mijn leven nam ik het besluit die gevoelige kant van mijzelf ver weg te stoppen.
Verloren contact
Mijn gevoeligheid werd door mijn ouders niet als een kwaliteit gezien. Emoties waren irritante vliegen die ze liever kwijt dan rijk waren. Hierin waren zij niet uniek, dit was de manier waarop de maatschappij in die tijd omging met emoties. Die waren overbodig en zelfs hinderlijk als je een doel wilde bereiken. Ergens in de eerste jaren van mijn leven nam ik het besluit die gevoelige kant van mijzelf ver weg te stoppen.
Jaren later lukt het wel
Nu, weer vele jaren later, mag die gevoelige en helderziende kant van mij er helemaal zijn. Heb ik er zelfs mijn beroep van gemaakt. Een beroep waarin ik andere sensitieve mensen begeleid in hun onderzoek naar wie zij in wezen zijn en vooral ondersteun in daadwerkelijk de stappen te zetten waar ze diep van binnen zo naar verlangen. Van hen hoor ik vaak dat ook zij niet wisten wat ze later wilden worden.
Voor mij weer de bevestiging dat het helemaal niet erg is als je op enig moment niet weet wat je wil. Dat is een prachtig teken van jouw wezen dat je het onderzoek in jezelf aan mag gaan naar bijzondere kwaliteiten en eigenschappen die staan te trappelen om door jou ontdekt te worden.
Hartelijke groet, Nicole
PS wil je meer weten over (hoog)sensitiviteit, klik op deze link.
