De geheime kracht van de rivier
De rivier glinstert alsof er honderden diamantjes op het water liggen. Het zachte briesje vergroot het effect door kleine rimpelingen over het wateroppervlak te creëren. Welke kant ik ook op kijk, zie ik bochten. Op de kaart lijkt zij, als ik uitzoom, op een wild kronkelende slang.
Fietsen langs de Moezel
Ik zit in de schaduw van een oude eikenboom op een bankje aan de oever van de Moezel. Mijn racefiets leunt tegen de dikke boomstam aan. Een korte pauze, even wat eten en drinken en ook checken welke route het handigst is. Fiets ik op dit pad door, kom ik in een beschermd natuurgebied terecht. Het zal vast mooi zijn, alleen is het de vraag of het fietspad wel geschikt is voor mijn dunne bandjes. Uiteindelijk kies ik voor het geasfalteerde pad aan de overkant.
Lonkend water
Waar ik ook ben, de hele fietstocht lang, merk ik hoezeer mijn ogen naar de rivier getrokken worden. Af en aan dwalen ze af naar de vele druivenplantages langs de best wel steile heuvels, waar de mensen maling lijken te hebben aan de zwaartekracht. Als ware klipgeiten lopen ze omhoog en omlaag over de smalle paden tussen de druivenranken.
Hoezeer de druiven op de heuvels mij ook boeien, het water blijft lonken. En niet alleen mij. In elk dorp langs de rivier maken pensions en hotels reclame voor kamers met uitzicht op de rivier. De campings zijn lang gestrekt, hoe meer kampeerplekken langs het water hoe beter.
Wat is dat toch met dat water?
De eerste antwoorden op deze vraag zijn best logisch. Water lest de dorst. Geeft verkoeling in de zomer en is, mits je een boot hebt, een uitermate praktische manier om mensen en spullen te verplaatsen. De vele kastelen en kloosters die langs de Moezel liggen en ook de vele dorpen en steden getuigen van dit belang.
Tempo van de rivier
Maar er is meer. Neem nu het feit dat een rivier altijd in haar eigen tempo in beweging is. Ze lijkt hetzelfde, toch is de verandering een constante. Iets wat de Chinezen zo mooi wu wei noemen. Ik zie een takje op het water liggen. Een minuut later is het al uit zicht. Wie weet stroom het wel helemaal tot aan Cochem, of zelfs verder naar de monding van de rivier in Koblenz. Zou dit ook de reden zijn dat iedereen een uitzicht op de rivier wil? Het beeld lijkt hetzelfde, wat een gevoel van rust geeft. Tegelijkertijd verandert het steeds en blijf je zo een gevoel van beweging houden.
Stroom mee of tegen?
Mijn fietstocht leidt mij zo’n 30 kilometer stroomopwaarts waarna ik de rivier oversteek en aan de andere oever stroomafwaarts terug naar het startpunt (en de auto) fiets. Door de vele bochten van de meanderende rivier heb ik het ene moment de wind in de rug en dan weer van opzij of zelfs de wind tegen.
Gek genoeg voelt het makkelijker om met de stroom mee te fietsen. Eerst denk ik dat het aan de wind ligt, maar die verandert zoals gezegd te veel. Heuvel af dan? Dat is het ook niet. Alhoewel redelijk vlak, gaat de weg zowel heen als terug omhoog en omlaag.
Uiteindelijk concludeer ik dat het toch de kracht van de rivier is die mij met de stroom mee een duwtje in de rug geeft.
De kracht van water
De mens probeert al eeuwenlang het water te bedwingen. We gebruiken de kracht van de stroming om energie op te wekken. Bouwen boten om het te bevaren en bruggen om makkelijk van de ene oever naar de andere te komen. We verleggen soms zelfs een hele rivier omdat dat ons beter uitkomt. Maar de rivier kiest haar eigen koers. Golven opgewekt door een flinke storm zullen bijvoorbeeld snel duidelijk maken waar je wel en niet op de oever kan bouwen.
Water geeft leven en neemt het even snel weer af.
De rivier in verhalen
In menig boek worden rivieren met onstuimige vrouwen vergeleken. Het aanlokkelijke van de rivier en ook de vernietigende kracht vind je ook in vele mythen terug. De zingende vrouw op de Lorelei die schippers deed stranden bijvoorbeeld (terwijl het gewoon de sterke stroming in de bocht was) en misschien ken je ook wel de mythe van de Sirenen die met hun prachtige zang schippers lokten. Odysseus wist hen te weerstaan, maar alleen omdat hij zich vast had laten binden aan de mast.
Mysterieus water
Het is vooral deze mysterieuze kant van het water die ons mensen er steeds weer naar toe lokt. Een kant die wij ook in onszelf hebben, maar die we door het logisch denken als het enige belangrijke te beschouwen al eeuwen aan de kant hebben geschoven. Het vrouwelijk weten dat in ieder van ons zit, weet dat je om te creëren soms eerst het oude moet vernietigen. Wat je gemaakt hebt, zal eens weer vergaan. Alles verandert. Net als de rivier oneindig doorstroomt, blijft niets hetzelfde.
Zo beschouwd, zie je, als je naar de rivier kijkt, het leven.
Hartelijke groet, Nicole
PS Lees meer over mijn kijk op vrouwelijk en mannelijk op de pagina over je innerlijke kwartet
