Hoe nieuwsgierig ben jij?

Hoe nieuwsgierig ben jij?

“Niet zo nieuwsgierig zijn, jij!” Een harde zin die toch wel regelmatig voorbij komt als ik ergens nieuwsgierig naar ben. Dit was een zin die mijn vader nog wel eens uitriep. Het zorgde ervoor dat ik mijn nieuwsgierigheid maar inslikte. En ook het idee kreeg dat het niet goed was om nieuwsgierig te zijn.

Terwijl er in feite niets mis is met een nieuwsgierige en onderzoekende houding.

Toch komt er nog steeds, als ik ergens nieuwsgierig naar ben, een pijlsnelle gedachte bij mij op: “Kan ik dit wel vragen? Ga ik niet te ver? Oh jee, ik moet niet zo nieuwsgierig zijn.”

Haken en ogen

Als ik zo proef aan die nieuwsgierigheid, zitten er wel degelijk haken en ogen aan. Ja, het is een goede eigenschap. Een eigenschap die de mens best ver heeft gebracht. Tot de maan zelfs. Aan de andere kant leidt deze nieuwsgierigheid tot paparazzi-fotografen die bij bekende mensen in de bosjes liggen om maar dé fantastische foto te kunnen schieten die ze voor veel geld kunnen verkopen aan een (roddel)blad. Vind ik persoonlijk een minder charmante kant.

Er zijn dus wel degelijk grenzen aan die nieuwsgierigheid.

Waar ligt jouw grens?

Die grens lijkt mij wel persoonlijk. Want die paparazzi-fotografen bijvoorbeeld vinden, neem ik aan, niet dat zij een grens overgaan. En in mijn vak als coach en energetisch werker hoort een onderzoekende en nieuwsgierige geest er echt wel bij. Wat drijft iemand? Gebeurt er iets in de onderstroom? Is er iets niet zichtbaar wat wel heel erg belangrijk is?

Het grote verschil is hier dan wel dat mijn klant juist wil dat ik vragen stel. Dat ik graaf in het donker en met een lamp in de vergeten hoekjes schijn.

Voor mij is het belangrijk dat de ander altijd de controle houdt. Hij/zij bepaalt waar de grens ligt. Als ik vind dat ik wellicht een grens overga, hoeft dat voor de ander helemaal niet zo te zijn. En vice versa natuurlijk. Wat mij hierbij helpt, is het domweg vragen. “Mag ik je dit vragen of gaat dit voor jou te ver?” De andere kant op betekent dit ook, dat we het zelf aan moeten geven als we iets niet willen vertellen. Dat de grens is bereikt.

Respect is de sleutel

Wat ik hieruit concludeer, is dat het altijd gaat om respect. Zowel vanuit de nieuwsgierige persoon naar de grenzen van de ander, als van de ander naar de nieuwsgierige insteek. Dus dat je een vraag niet gelijk als kritiek opvat, maar als oprechte interesse. We kunnen namelijk ontzettend veel van elkaar leren. Misschien om te beginnen wel die nieuwsgierige aard.