Erbij horen of toch niet?

Jarenlang dacht ik dat ik niet het kind van mijn ouders was. Verwisseld bij geboorte of geadopteerd. Slechts één blik in de spiegel overtuigde mij van mijn ongelijk. Ik lijk uiterlijk echt behoorlijk op mijn moeder. Bovendien ben ik thuis geboren. Van enige verwisseling kan geen sprake zijn. Ondanks dit keiharde bewijs bleef ik voelen dat ik niet bij het gezin hoorde. De manier waarop ik met emoties omging was zo anders. Voor mij waren mijn emoties en gevoelens een essentieel onderdeel van mij, voor mijn ouders en broer waren ze veel meer een ongemak, dat ze als een irritante vlieg het liefst weg wapperden.

Thuis en op school

Dit gevoel van er niet bij horen speelde op meer vlakken in mijn leven. Op de middelbare school wilde ik bij de populaire meiden horen, maar stond ik elke dag op een afstandje naar hen te kijken. Hobby’s, interesses, schoolprestaties… Niets bond mij aan hen. Zelfs wat betreft mijn vakanties hoorde ik er niet bij: kamperen met mijn ouders in Frankrijk en op fietsvakantie met een vriendin naar Engeland waren zó niet interessant. Ondertussen weet ik, dat mijn toenmalige lonkende perspectief van een swingend bestaan compleet niet bij mij past.

Oerverlangen

Erbij horen is een diepgeworteld oerverlangen van de mens. Wij zijn groepsdieren, vullen elkaar met onze individuele expertises perfect aan. Bovendien biedt de groep ons veiligheid. Onbewust weten we dat buitengesloten worden, gelijk staat aan een zekere dood. Dat was een keiharde waarheid in de tijd dat de mens in de wildernis leefde; deze letterlijke dreiging van de dood speelt nu niet meer. Maar onveiligheid en vooral eenzaamheid zijn even dreigend en dodelijk. Niet zo gek dus dat ik steeds bezig was te onderzoeken bij wie ik hoorde. En dat het verontrustend en ook pijnlijk was om steeds te voelen dat ik blijkbaar nergens en bij niemand hoorde.

Bij de groep horen = weg van jezelf

Het zoeken naar wie je bent en bij wie en welke groep je hoort, zie ik ook terug bij mijn klanten. Vooral op het werk is dit een zoektocht. Veel sensitievelingen, ikzelf incluis, kiezen voor de meebeweegroute. Juist je krachtige invoelende vermogen maakt het makkelijk om mee te bewegen. Je ziet en voelt wat voor de ander(en) belangrijk is, geregeld zelfs als de ander het zelf nog niet ziet. Het grote nadeel van dit meebewegen, is dat je langzaam maar zeker van jezelf vervreemdt. Dan hoor je dus niet eens meer bij jezelf. Wel bij de groep, wat enige voldoening geeft. Alleen niet op de lange duur.

Op je eigen plek én erbij horen

Gelukkig is er een manier om zowel het contact met jezelf te behouden (of herstellen) en bij de groep te horen. Er zijn twee factoren die je helpen om op je eigen plek te -blijven- staan. De eerste is de volledige acceptatie van jezelf, van wie en hoe jij bent. De tweede is dat je een -kleine- groep mensen om je heen realiseert bij wie je je herkent en die jou ook zien voor wie jij bent.

Accepteer jezelf

Om jezelf te accepteren voor wie jij bent, is een grondig zelfonderzoek nodig. Eentje waarbij je bloedeerlijk naar jezelf kijkt en zowel je mooie als minder fraaie eigenschappen omarmt. Bijvoorbeeld dat je creatief, analytisch, geduldig en aanpassingsgericht bent. Maar ook bij tijd en wijle recalcitrant, besluiteloos, bemoeizuchtig en melodramatisch. Dit is wie jij bent. Natuurlijk kan je aan een aantal eigenschappen werken: hoe meer geduld je hebt, des te makkelijker je omgaat met een melodramatisch moment. Het feit blijft, dat je die schaduwkanten hebt. Die horen bij jou en maken jou tot wie jij bent.

Een groep om bij te horen

Er is altijd een groep waar je bij hoort. Soms is dit een hele kleine groep, misschien zelfs wel een groep van twee. Zo vormde ik jarenlang met één vriendin een groep van liefhebbers van The Beatles. Nu zijn er natuurlijk wereldwijd veel meer fans van deze band, maar in het dorp waar ik woonde, waren wij de enige twee. Van onze leeftijd dan.

De essentie van een groep is, dat er een gemeenschappelijke factor is. Of ik nu op een trainingsdag voor familieopstellingen ben of een bijscholingsdag van de innerlijke familie heb, de herkenning van de gemeenschappelijke interesse maakt dat ik mij gezien en gehoord voel. Hoe verschillend onze verdere manier van werken ook is.

Dit geldt ook voor vriendengroepen. Jarenlang vond ik mezelf maar een mislukkeling, omdat ik weinig vrienden had. Op mijn werk spraken collega’s over allerlei vriendengroepen. Een druk sociaal leven leek mij ook wel wat. Alleen ben ik absoluut niet een persoon voor zo’n druk sociaal leven. Ik heb veel tijd alleen nodig. Man, zoon en werk nemen al flinke delen van de rest van mijn aandacht in beslag. De energie die ik dan nog over heb, verdeel ik tussen cursussen en vrienden. Dat ik sommige vrienden hierdoor niet zo vaak zie, is een bewuste keuze. De tijd die we dan wel samen doorbrengen, is dan wel telkens verdiepend en waardevol.

Je hoort er altijd bij

In de afgelopen jaren van diep zelfonderzoek heb ik geleerd, dat je altijd bij minimaal één groep hoort. Soms ben je jarenlang je stinkende best aan het doen om bij een bepaalde groep te horen, terwijl je je niet bewust bent van de groep(en) waar je al die tijd wel bij hoort. Waar je meestal zelfs veel meer bij thuis hoort. De mensen in die groep zien jou voor de persoon die je bent, terwijl je, om bij de andere groepen te horen, jezelf in allerlei niet bij jou horende bochten aan het wringen bent.

Inzicht in jezelf, in wie jij werkelijk bent, -het resultaat van zelfontwikkeling-, helpt je in de vindtocht bij welke groep(en) jij het beste past. Hoogstwaarschijnlijk rol je tijdens de vindtocht naar jezelf al geheel vanzelf in de jou goed passende groep(en) en ontdek je, dat je er altijd al bij hoorde.

Hartelijke groet, Nicole