Liefde voor je hart
“Het was om mijn hart dat ik vervroegd met pensioen ging.” De vrouw kijkt mij met een blik aan waarin ik vooral berusting meen te lezen. “De eerste maanden vond ik het echt moeilijk, met pensioen zijn.” Ze glimlacht. “Nu wil ik niets anders meer.”
De deejay start een nieuw nummer op waar andere feestgangers enthousiast op reageren. Alhoewel we in dezelfde Amsterdamse zaal zijn, lijkt dat een compleet ander feest. De vrouw en ik zitten wat aan de zijkant van het feestgedruis op oude, leren banken. Binnen een paar zinnen heb ik een klik met haar. Gaan we op in een bubbel van wederzijdse herkenning en praten we open en eerlijk over leven en dood.
Niet luisteren naar je lichaam
Ze vertelt over haar aangeboren hartafwijking. En hoe ze deze wel en vooral niet een plaats in haar leven heeft gegeven. Hard werken. Doorgaan. Vooral niet laten merken dat je zwak bent. Dat was haar met de paplepel ingegoten. Het hoort ook wel bij haar beroep. Huisarts. Ze heeft geen spijt van haar keuzes. Wel merkt ze nu hoe krampachtig ze niet luisterde naar haar lichaam.
Al even dwaalt er een vraag in mij. Maar kan ik die wel stellen? Als ik naar haar kijk voel ik weer die herkenning. “Mag ik je wat vragen?” Ze knikt. “Houd je van je hart?”
Houd je van je hart?
Ze zwijgt. Kijkt mij eerst verwonderd aan. Zakt dan met haar aandacht naar binnen. Naar haar hart. Als ze mij weer aankijkt, zie ik de verbazing uit haar ogen stralen. “Wat een mooie vraag. Dank je. Die komt wel binnen.” Zwijgend zitten we op de bank. Een aangename stilte. “Ik heb mijn hart altijd als een mechanisch orgaan gezien. Net als de rest van het lichaam.” Ik zie een twinkeling in haar ogen verschijnen. “Maar het is meer hè.”
Geen contact
“Het contact met je hart is een thema dat de laatste tijd vaak voorbij komt in mijn coachpraktijk” vertel ik haar. “Zo gaf ik een week geleden een reading waarin heel helder naar voren kwam dat de vrouw een krachtig harnas om haar hart heen had gebouwd. Puur uit zelfverdediging. Om niet geraakt te worden door de afstandelijkheid van haar moeder. Dat harnas verhinderde haar echter om contact met haar eigen hart te maken. En zo met haar eigen en vooral echte gevoelens.
Een mooi beeld dat haar raakte, deel ik graag met jou. In dat harnas zag ik namelijk twee luikjes. En die wilden heel, heel erg graag geopend worden. De enige die dat kon, was de eigenares van het hart.”
Open de luiken naar je hart
“Oh, hoe herkenbaar.” De vrouw legt even haar hand op mijn arm. “Wat een prachtig beeld. Ik voel die luikjes ook bij mijn hart.” “Je bent echt de enige niet die het lastig vindt om dit hartcontact te maken. Dit is iets wat wij nooit geleerd hebben.” Ik wijs naar de oude, leren banken waar we op zitten. “De mannelijke kijk op leven heeft heel lang overheerst. Zoals jij al zei, hard doorwerken en absoluut niet ook maar enig gevoel laten merken.
Zachte kracht
De vrouwelijke benadering wint gelukkig aan kracht. Een zachte kracht. Vanuit een diepe wijsheid die, alhoewel vaak verstopt, niet verloren is gegaan. Een kracht die je kan gebruiken om daadwerkelijk die liefde voor je hart te voelen.”
“En een dankbaarheid voor waar ze mij toch maar mooi gebracht heeft” vult de vrouw aan. Ik knik. “Oh absoluut. Liefde, vanuit een diepe dankbaarheid.”
Hartsherkenning
Buiten tingelt een tram en zie ik toeristen snel aan de kant springen. Het herinnert mij eraan dat ik de laatste tram moet halen om nog bij mijn auto te komen die in Amstelveen geparkeerd staat. Enigszins gehaast sta ik op. Ik wil haar een knuffel geven. Maar doe je dat met iemand wiens naam je niet eens kent? Even raak ik haar arm aan. “Dank voor het fijne gesprek.” We kijken elkaar aan. Weer voel ik een intense herkenning. Een glimlach. Diep. Van hart tot hart.
Hartelijke groet, Nicole
PS Als je niet gewend bent contact met je hart te maken, kan het openen van de luiken heel veel bij je teweeg brengen. Voel je je hierdoor overweldigd? Aarzel niet. Neem contact met me op: mail naar nicole@nicoleklip.nl. Dan bespreken we of en hoe ik je hierin kan begeleiden.
